Dinsdag 11 augustus

Het thuisfront wenkt. Het is onze laatste dag. Gelukkig is het best nog een lange dag. We plannen ons hotel vannacht om middernacht te verlaten, om morgenvroeg om 4u30 ons vliegtuig te halen. Teheran - Istanbul - Brussel
Vroeg in de morgen nemen we de metro om naar de Heilige begraafplaats van Khomeini te gaan. Deze is een heel stuk uit het centrum gelegen. De parkplaats en het gebouw zijn in grootte niet in te schatten. Toch wordt er nog steeds bijgebouwd. De koepel van de moskee wordt helemaal bekleed met bladgoud.
Bij het binnengaan worden de schoenen afgegeven. Er is een aparte ingang voor mannen en voor vrouwen. (De uitgang is dezelfde ! ) Onze tassen gaan door de scanner. Pech ! Onze fototoestellen worden opgemerkt. We besluiten de fototoestellen niet af te geven en elk op beurt het heiligdom te bezoeken. Nadat we gefouilleerd werden door in pinguins gekleedde dames mogen we binnen. Lut gaat het eerst op verkenning. Binnen heb je het nogal gauw bekeken . Stel je een grote beurshal voor, met marmeren vloeren die bekleed zijn met Iraanse tapijten. In het midden staat een grote tombe ( ik schat 3m hoog, 6m lang en 4 m breed ) daarin staat een kist die bekleed is met een stuk stof , met daarrond hopen briefjes geld. Ik weet niet goed wat er van mij verwacht wordt. Moet ik beginnen huilen zoals de meest omstaanders ? voor de zekerheid neem ik een zeer ingetogen houding aan.
Lut zit bij mijn spullen te wachten. Even vind ik haar niet, tot ik opmerk dat zij op de grond zit met een hele schare in zwart geklede dames rond haar. Leest zij de koran voor denk ik glimlachend ? Wetend dat de Iraniers haar aan het uitvragen zijn.
Na dit bezoek hebben we geen tijd te verliezen.We nemen de taxi om de paleizen van de Sjah te bezoeken. Deze liggen ook een heel stuk uit de stad. Alweer moeten we kiezen welke paleizen we gaan bezoeken. Het complex is zo groot als een heel dorp. We kunnen van het ene naar het andere paleis met een minibus, dit door heel mooie parken. We kiezen voor het groene paleis. Wat een overweldigende overdaad aan luxe . Sommige zalen van de paleizen zijn zo overladen dat het voor ons als kitsh overkomt. Het witte paleis ( ons eigenlijke doel ) is gesloten. Wel hebben we de foto van de meters hoge bronzen laarzen van de Sjah . Het beeld dat gedeeltelijk overblijft van de jaren 1979.
Ons laatste bezoek aan Teheran is een wandeling in de Bazaar. Met heel veel moeite weten we de tapijtverkopers van ons af te slaan.
Dit was onze laatste dag in dit prachtig land . De avond doet zijn intrede. Ons hart begint sneller te kloppen , het thuisfront wenkt...
Dankbaar denken we aan onze echtgenoten. In deze drukke dagen hebben we hen toch gemist.
Het verlangen om echtgenoten , kinderen en kleinkinderen terug te zien groeit met de minuut...

Dank aan alle lezers van onze blog.
De blog wordt in de komende week nog aangevuld met verhalen en foto s .
Een hartelijke groet, Carine, Lut .

Naar Teheran

Met de bus naar Teheran . Ons ticket Kashan - Teheran vertelt ons dat we om 9 u aan de terminal moeten zijn. Om zeker niet te laat te komen zijn we al om 8 u op post. Teheran, Teheran, staat een steward te brullen in het Perzisch . Teheran ? vragen we aarzelend . De man knikt met een gebaar dat we moeten voortmaken. De koffers werden in de bagageruimte gelegd en wij stappen zoals het hoort aan de achterzijde van de bus in. In Iran hoort dat zo, mannen nemen vooraan plaats , vrouwen achteraan.

De stewards komen de ticketten controleren, een glimlach en alles blijkt in orde te zijn . We zijn de enige westerlingen in de bus. En iedereen heeft ons al goed opgemerkt.

Na een uurtje rijden krijgen we zoals op het vliegtuig een ontbijtje. Twee heerlijke cakes en een frisdrank. En dit alles voor 2 euro 80 cent .

3 uur later werden we afgezet in Teheran. De bagage wordt snel uitgeladen en meteen beginnen de stewards te brullen : Kashan, Kashan ,Zo proberen ze een volle retour te maken.

Dit wordt onze laatste stop. Dus we gaan voor de luxe . We laten ons door een taxi afzetten bij het Ferdossi hotel.

Geen tijd verliezend zoeken we het Golstan palace op . Dit is een paleizencomplex met 16 paleizen gelegen in een prachtig park . Voor ieder paleis moet er appart betaald worden . We kiezen ( volgens onze documentatie ) er de twee mooiste uit. De waanzinige luxe tart elke verbeelding. Foto 's mogen we niet maken . Er is wel bij de uitgang een soevenierswinkel waar je alle plaatjes kopen kan . Enigzins ontgoocheld over dit bezoek laten we kaartjes voor wat ze zijn.

Kashan

Kashan is een stad met 500.000 inwoners . Hier zullen we opnieuw proberen onze weg te vinden. De bazaar met het bruisende volksleven hebben we gisteravond bezocht.
Onze bijbel ( lees Lonely planet ) vermeldt dat er in de oude stad 3 oude huizen te bezichtigen zijn van rijke koopmanslui. De huizen waarvan de grootste 9000 vierkante meter groot is loont zeker de moeite. De huizen dateren uit de 18de eeuw en werden onlangs zo goed mogelijk gerestaureerd. Een ervan gaat binnen enkele jaren open voor een 5 sterren hotel. De prachtige binnentuinen nodigen ons af en toe uit om zittend in de schaduw een rustpauze te nemen. De huizen vertellen ons van een vervlogen ongekende rijkdom.Wat verder zoeken de koelte op in een gerestaureerde hamam. Wat een luxe moet dat geweest zijn ? De ontwerper hiervan moet zeker een kleurrijke geest gehad hebben. Turkois, diepblauwe , goudkleurige geglazuurde tegels passen als een harmonie bij elkaar. Daarbij vergeet ik nog de bijpassende Perzische tapijten te vermelden

Wie klopt er aan mijn deur ? Is het een man of is het een vrouw?

Hier in de streek Abyaneh - Kashan is dit heel herkenbaar. De deuren hebben 2 kloppers . Een zware voor de mannen een lichtere voor de vrouwen . Aan de zwaarte van de klop beseffen ze binnenhuis of het een man is , of een vrouw . Dit is heel handig, want vrouwen mogen nooit ongesluierd in het gezelschap van een vreemde man gezien worden .
Wat er opvalt : hoe meer we naar het zuiden reizen hoe conservatiever ze gekleed lopen. Teheran is hierbij een uitzondering

afscheid van Esfahan

Rondreizen is altijd een beetje afscheid nemen. Afscheid gaat vaak gepaard met een beetje hartpijn .Vandaag is het ook zo een dag. Na 5 dagen nemen we afscheid van ons gastgezin, waar we al een dag langer gebleven zijn dan eerst gepland. De man van Elisa stelt voor ons naar onze volgende bestemming te brengen, een stad 260 km ten noorden van Esfahan. Een aanbod dat we met plezier aannemen. De weg er naar heen is al een mooie excursie op zich . Na een uurtje rijden stoppen we in een park , het tapijt wordt opengerold , een glaasje warme thee alsook de meloen wordt aangesneden.

Via haarspeldbochten rijden we door het gebergte . Bergen waarvan de toppen de 4000m halen.
Ook het middagmaal gebeurt via Iraanse rituelen . Er wordt gestopt bij een afhaal- Iraans -restaurent ( denk aan een afhaal Chinees ) Er worden gebraden lamsbrochetten , rundsbrochetten , geroosterde tomaten met rijst aangekocht. Vervolgens gaan we op zoek naar een park met kabbelend beekje . Alweer zijn wij daar niet de enige, het lijkt wel een vrolijke camping te zijn .

De bergen veranderen van zandkleur naar brique rood. Iets die zich vertaalt in de volgende halte : de rode stad Abyaneh. Een stadje die niet aan de ogen ontsnapt is aan de ogen van Unesco , het wereld-erfgoed. De huizen zijn hier precies aan een bergwand gekleefd, met het zicht op mooie valleien. Ook de kleding van de bewoners zijn te onderscheiden van de rest van de steden . De dames zijn wel gesluierd en dragen chadors, maar dit in heel felle kleuren
Een hotel kiezen is dit keer niet gemakkelijk, we beseffen dat het geen echte thuis meer zal zijn zoals we eerder gewend waren .
Een nieuwe stad, een nieuwe bladzijde. Met de lonely planet kiezen we voor een hotel die in het centrum gelegen is.
Na een frisse douche beseffen dat we best het vervolg van onze reis best op voorhand zouden plannen . We beslissen hier 2 nachten te blijven en dan naar Teheran te reizen . We hebben gelezen dat bustickets best op voorhand gekocht worden . Dus meteen gaan we aan de slag. Een gedeelde taxi stopt voor ons. Gelukkig is er een medepassagier die een beetje Engels verstaat . We willen het eindstation van de bussen, zeggen we, na de gebruikelijke kennismaking. Geen probleem antwoordt de man, maar in het station spreken ze geen woord Engels zegt hij . Maar jullie zijn onze gast, ik bestel de ticketten met vertrek maandagmorgen en ik leg jullie alles uit. Ook de taxirit is voor mijn rekening . We hebben de tickets op zak, kostprijs elk
2 euro en 80 cent ( Kashan - Teheran 320 km ) De man twijfelt of wij ons hotel terug zouden vinden . Wij opperen : geen probleem, het lukt wel . De man staat er op, weer met ons tot aan het hotel te rijden en dit op zijn kosten . Foto' s volgen later, de pc s werken hier veel te traag .

Kabelbanen en badhuizen

Na onze blog bijgewerkt te hebben, zijn we vertrokken naar een hamman. Deze was 6 jaar geleden nog in gebruik. Hammans zijn nu doorgaans gesloten, meestal doen ze dienst als musea.

Gemeenschappelijke badruimten daartegen zijn hier nog wel in gebruik. Deze zijn uiteraard gescheiden voor mannen , vrouwen en kinderen. De vrouwen mogen in principe hun zoontjes meebrengen tot de leeftijd dat die zoontjes de borsten van de vrouwen opmerken .

Een tweede stop is bij het kerkhof van de gesneuvelden soldaten tijdens de oorlog Irak - Iran .

Deze plaats vraagt zonder woorden om stilte en eerbied.

De avond brengen we door in het gebergte . We kunnen kiezen een stevige klim , of met de kabelbaan naar boven. Lut kiest voor de eerste optie , ikzelf neem kabelbaan. De afdaling doe ik te voet. Niet alleen de kabelbaan is een attratie maar ook de parken er om heen. We stonden heel lang in de fille om hier aan de parken te geraken. Het lijkt wel of we naar een voetbalmatch gaan Ajax -Madrid. Duizende mensen willen hier een parking, om vervolgens hun picknickritueel te kunnen onderhouden.

Bovenop de berg heben we een prachtig uitzicht op Esfahan een stad met 2 miljoen inwoners .

yazd

Feest van de Iman

Vandaag verdelen we ons dag in drie delen zoals de echte Iraniers. Met andere woorden 's morgens vroeg op stap gaan, in de namiddag rusten en 's avonds opnieuw stappen.

Met een lege maag brengt Elisa ons via mooie landelijke wegen naar een vuurtempel, die zoals steeds op een berg gebouwd staat. "Zien jullie het zitten dames deze zware klim ?", vraagt Elisa. Beiden denken neen. Gewapend met een fles water wagen we ons toch aan de zware klim. Met de nodige stops halen we fier de top. Het uitzicht is prachtig. Na de afdaling volgt de beloning : Elisa rijdt met ons naar een lager gelegen riviertje, tussen de bomen wordt het tapijt opengerold en we genieten van een stevig ontbijt.

Vanavond is het feest en dit in heel Iran ter gelegenheid van een verjaardagsfeest van een Iman.

Alle huizen worden met, naar onze normen, met kerstverlichting versierd. De muziek klinkt op volle toeren in de straten.

Overal wordt er soep, gevulde broodjes, limonade, taartjes, ijsjes en allerlei zoetigheden uitgedeeld.

De straten waar wij aan het feest deelnemen zijn zeker geen toeristen gewend. Welkom, vanwaar zijn julie? Jullie zijn onze gasten klinkt als een echo in onze oren. In plastieken potten delen ze liters dikke soep uit met de nodige lepels erbij. Heftig schudden we met ons hoofd : neen dank u wel, maar er is geen ontkomen aan. Na de broodjes die we al verorberd hadden was die soep er toch echt te veel aan . Ijsjes en wat zoetigheden, dat kon er nog net bij. Iedereen wil met ons op de foto. De sfeer was geweldig.

De mensen lopen hier met volle zakken en potten en pannen met gekregen lekkernijen. Dit soort feesten worden 12 maal per jaar gevierd. Voor ons is het de tweede keer dat we dit meemaken. De eerste keer was bij onze aankomst te Teheran.

Wie betaalt dat allemaal? Via het belastingsgeld wordt er een fonds aangelegd voor dergelijke festiviteiten .